วัด : การจัดการอาหารไม่ให้เหลือทิ้ง

Abstract

วัด : การจัดการอาหารไม่ให้เหลือทิ้ง  มีวัตถุประสงค์ในการวิจัยเพื่อ ศึกษากระบวนการเรียนรู้  การจัดการกิจกรรมเกี่ยวกับอาหารประเพณี และศึกษากระบวนการพัฒนารูปแบบการจัดการกิจกรรม เกี่ยวกับอาหารประเพณีไม่ให้เหลือทิ้ง  ใช้การวิจัยเชิงคุณภาพ  (Qualitative Research) โดยการถอดบทเรียน วิเคราะห์ สังเคราะห์   การพัฒนาในการแก้ปัญหาสิ่งแวดล้อม  โดยใช้กระบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมของกลุ่มญาติธรรม  ผลการวิจัยพบว่า       การเรียนรู้กิจกรรม  เป็นผลจากการใช้ภูมิปัญญา และการถอดบทเรียนหลังการปฏิบัติการร่วมกับพระนักวิชาการของวัด  การพยายามคิด วิเคราะห์ ด้วยการประชุมกลุ่มพูดคุย เสวนากับผู้รู้  ผู้มีประสบการณ์บ่อย ๆ จนมั่นใจแล้วคิดรูปแบบมาทดลองปฏิบัติ ประเมิน เป็นระยะ ๆ เป็นการเรียนรู้จากฐานความรู้ และการปฏิบัติทดลองตลอดเวลา  กระบวนการพัฒนารูปแบบการจัดการกิจกรรมเกี่ยวกับอาหารประเพณี จากการถอดบทเรียน และพัฒนา  พบว่าจากการเรียนรู้ จะนำมาคิดวิเคราะห์พัฒนารูปแบบวิธีการจัดการด้วยตนเอง แล้วทดลองขนาดเล็ก จากนั้นมีการประเมิน  และนำผลการประเมินไปปรึกษาพูดคุยกับผู้รู้ ผู้เชี่ยวชาญเป็นระยะ แล้วกลับมาพัฒนา ไปทดลองใช้ใหม่  ทำการประเมินพัฒนาตามแนวทางตาปูเกลียว (Spiral Model)  เพื่อให้ได้ผลดีมากขึ้นเรื่อย ๆ 

โดยภาพรวมกลุ่มญาติธรรม ได้เรียนรู้แนวทางเชิงวิชาการ มาผนวกกับฐานคิดภูมิปัญญาที่มีอยู่สร้างรูปแบบการจัดการตามแบบของตนขึ้นมา (การเรียนรู้แบบชี้นำตนเอง)  การนำไปทดลองใช้ปรับปรุงพัฒนาจนเกิดความมั่นใจ ทำให้อาหารทั้งอาหารสด อาหารแห้งและปัจจัยต่าง ๆ ถูกนำมาใช้ประโยชน์อย่างมีคุณค่า มีการสูญเปล่าน้อยที่สุด และเกิดประโยชน์ต่อพระภิกษุ สามเณร  ญาติโยม เด็กนักเรียน และคนในชุมชนอย่างกว้างขวาง