ปัจจัยที่มีผลต่อความสามารถในการใช้ภาษาจีน เพื่อการสื่อสารของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ในมหาวิทยาลัยภาคเหนือตอนบน
Abstract
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) สำรวจปัจจัยที่มีผลต่อความสามารถในการใช้ภาษาจีนเพื่อการสื่อสารของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ในมหาวิทยาลัยภาคเหนือตอนบน (2) ศึกษาจุดอ่อนจุดแข็งของแต่ละปัจจัยที่มีผลต่อความสามารถในการใช้ภาษาจีนเพื่อการสื่อสาร (3) หาแนวทางหรือข้อเสนอแนะในการเพิ่มปัจจัยที่มีผลต่อความสามารถในการใช้ภาษาจีนเพื่อการสื่อสาร กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาค้นคว้าครั้งนี้ เป็นกลุ่มตัวอย่างจากประชากรนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ซึ่งกำลังศึกษาหลักสูตรกลุ่มภาษา (ภาษาจีน) เป็นวิชาเอก ในภาคการศึกษาปลาย ปีการศึกษา 2560 ครอบคลุม 4 สถาบันอุดมศึกษา ซึ่งมีที่ตั้งหลักในเขต 3 จังหวัดภาคเหนือตอนบนของประเทศไทย การคัดเลือกกลุ่มตัวอย่างดังกล่าวผู้วิจัยใช้วิธีการเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง และกำหนดจำนวนกลุ่มตัวอย่างจากตารางสำเร็จหรือสูตรของ Yamane ซึ่งได้จำนวนกลุ่มตัวอย่างเท่ากับ 228 คน ผลการทดสอบสมมติฐานด้วยตารางการแจกแจงแบบ t-table พบว่าปัจจัยที่มีผลต่อความสามารถในการใช้ภาษาจีนเพื่อการสื่อสารมากที่สุดคือการเรียนภาษาจีนก่อนเข้ามหาวิทยาลัย โดยพบค่า t เท่ากับ 2.359 ซึ่งมีค่ามากกว่า 1.895 ที่ระดับนัยสำคัญ 0.05 เมื่อวิเคราะห์จุดอ่อนของการเรียนภาษาจีนก่อนเข้ามหาวิทยาลัยพบว่าโรงเรียนแต่ละแห่งใช้หนังสือไม่เหมือนกัน การฝึกทักษะการสื่อสารไม่มีความต่อเนื่อง ไม่สามารถสื่อสารในสถานการณ์ที่หลากหลาย และจุดอ่อนของการใช้สื่อใหม่คือการคัดลอกข้อมูลจากสื่อใหม่โดยไม่ผ่านการวิเคราะห์หรือทำความเข้าใจกับข้อมูลที่ปรากฎ กับการแบ่งเวลาใช้สื่อใหม่ให้เหมาะสม สำหรับปัจจัยการมีเชื้อสายจีน ซึ่งพบค่า t เท่ากับ 1.875 นั้น มีค่าน้อยกว่า 1.895 ที่ระดับนัยสำคัญ 0.05 นั้น สรุปได้ว่าปัจจัยดังกล่าวไม่มีความสัมพันธ์ต่อความสามารถในการใช้ภาษาจีนเพื่อการสื่อสาร ดังนั้น เพื่อหาแนวทางในการเพิ่มปัจจัยที่มีผลต่อความสามารถในการใช้ภาษาจีนเพื่อการสื่อสาร ผู้เกี่ยวข้องควรพัฒนาหลักสูตรหรือเนื้อหารายวิชาภาษาจีนให้ต่อเนื่อง เพื่อเป็นพื้นฐานในการเรียนวิทยาการต่างๆ ในระดับอุดมศึกษา ทั้งนี้ การจัดการเรียนการสอนในมหาวิทยาลัยควรเสริมทักษะการวิเคราะห์ข้อมูลจากสื่อใหม่แก่นักศึกษาด้วย
