ลักษณะคำยืมภาษาบาลีสันสกฤตในวรรณกรรม ท้องถิ่นภาคใต้เรื่อง พระมหาชาดกคำกาพย์ An Analytical Study of Pali and Sanskrit Loanwordsin Phramahajataka Khamkab, A Southern Thai Literary Work
Keywords:
คำยืม, ภาษาบาลีสันสกฤต, วรรณกรรมท้องถิ่นภาคใต้, พระมหาชาดกคำกาพย์Abstract
บทความวิจัยนี้มุ่งการวิเคราะห์ลักษณะคำยืมภาษาบาลีสันสกฤตที่ปรากฏในวรรณกรรมท้องถิ่นภาคใต้เรื่องพระมหาชาดกคำกาพย์ โดยกำหนดวัตถุประสงค์ของการวิจัยออกเป็น 3 ด้าน คือ 1. วิเคราะห์ที่มาของคำยืมภาษาบาลีสันสกฤตที่ปรากฏในวรรณกรรมท้องถิ่นภาคใต้เรื่องพระมหาชาดกคำกาพย์ 2. วิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงเสียงของคำยืมภาษาบาลีสันสกฤต และ 3. วิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงความหมายของคำยืมภาษาบาลีสันสกฤตที่ใช้ในวรรณกรรมท้องถิ่นภาคใต้เรื่อง พระมหาชาดกคำกาพย์
ผลการศึกษาพบว่า คำยืมภาษาบาลีสันสกฤตที่ใช้ในวรรณกรรมท้องถิ่นภาคใต้เรื่องพระมหาชาดกคำกาพย์ เป็นคำยืมที่มาจากภาษาบาลีมากกว่าคำยืมที่มาจากภาษาสันสกฤต ซึ่งมีการเปลี่ยนแปลงเสียงทั้งที่เป็นการเปลี่ยนแปลงตามธรรมชาติของภาษาและการเปลี่ยนแปลงเพื่อประโยชน์ทางการใช้ภาษา ส่วนการเปลี่ยนแปลงความหมายมีทั้งการคงความหมายเดิม และการเปลี่ยนแปลงความหมายให้กว้างออก แคบเข้าและการย้ายที่ความหมายของคำเนื่องจากวรรณกรรมเรื่องนี้เป็นวรรณกรรมศาสนาผู้ประพันธ์จึงนิยมใช้คำศัพท์ภาษาบาลีสันสกฤตที่แสดงถึงความศักดิ์สิทธิ์ ทำให้ประชาชนเกิดความเลื่อมใสศรัทธา การใช้คำยืมภาษาบาลีสันสกฤตจึงเป็นการแสดงให้เห็นว่า นอกจากผู้ประพันธ์ชาวท้องถิ่นภาคใต้มีความรู้แตกฉานในเรื่องพุทธศาสนาแล้ว ยังเป็นผู้ทรงภูมิปัญญาแตกฉานในเรื่องภาษาบาลีสันสกฤตด้วย
