เจ้าชายน้อย : ความสัมพันธ์ระหว่างวาทศิลป์ และปัจจัยการเกิดวาทศิลป์ (“The Little Prince”: The Relationship between Rhetoric and Rhetorical Factors)

Abstract

บทความนี้มุ่งวิเคราะห์วาทศิลป์ที่ปรากฏในวรรณกรรม “เจ้าชายน้อย” โดยใช้
แนวคิดเรื่องปัจจัยการเกิดวาทศิลป์ของเฉินวั่งเต้า (陈望道; ChénWàngdào) ที่ระบุว่า
ภาษาที่สามารถสื่อความหมายและถ่ายทอดอารมณ์ได้อย่างสมบูรณ์นั้นต้องสอดคล้อง
กับเงื่อนไขที่สำคัญสองประการอันได้แก่ 1) แนวคิด แก่นเรื่อง หรือวัตถุประสงค์สำคัญ
ที่เปน็ หวั ใจของเรื่อง และ 2) บรบิ ทแวดลอ้ มตา่ ง ๆ เปน็ กรอบในการวเิ คราะห ์ บทความนี้
จึงมุ่งวิเคราะห์เพื่อนำเสนอว่าวาทศิลป์ที่ปรากฏในวรรณกรรมเรื่องเจ้าชายน้อย
เกี่ยวข้องสัมพันธ์กับปัจจัยดังกล่าวข้างต้นอย่างไร และปัจจัยดังกล่าวนั้นส่งผลอย่างไร
ต่อลักษณะวาทศิลป์ในวรรณกรรมเรื่องเจ้าชายน้อย
การศึกษา พบว่า ภาษาที่ใช้ในวรรณกรรมเรื่องนี้สามารถสื่อสารความหมาย
และถ่ายทอดอารมณ์ได้อย่างสมบูรณ์ สอดคล้องกับแนวคิด แก่นเรื่องและใจความสำคัญ
ของเรื่องรวมถึงบริบทแวดล้อมในด้านต่าง ๆ ของวรรณกรรม สิ่งนี้จึงเป็นปัจจัย

สำคัญประการหนึ่งที่ทำให้วรรณกรรมเรื่องเจ้าชายน้อยครองใจผู้อ่านทั่วโลกมาอย่าง
ยาวนาน

This article aims to analyse the rhetoric in the “The Little Prince”
by using the ‘rhetorical factors’ of Chen Wangdao as analysis framework.
The ‘rhetorical factors’stating that the language which aims to achieve
communicatingits meaning and conveying the emotions needs to associate
with two conditions; one is the key concept or objective of the story,
the other is the contexts of literature.
It found that the language used in the literature has effectively
communicated the idea and meaning, also it is used suitably with the
background or climate of the literature. This is one of factors that causes
the “The Little Prince” being a popular literature for more than half century ever.